یا حسین …
هزار خرقه عوض کرد روزگار و هنوز
حدیث پیرهن کهنه ی تو پابرجاست …
.
.
شاعری تشنه ز دریا میگفت
اهل بیت سخنش را به اسارت بردند
.
.
به سینه هرکه تمنای کربلا دارد
همیشه در دل خود روضه ای به پا دارد
کسی که عشق تو دارد دگر چه کم دارد ؟
بدون عشق تو عالم کجا بها دارد ؟
.
.
بزم عشق تو شلوغه ، پر فروغه
همه ی عشقای دنیا بجز عشق تو دروغه
.
.
از همان روز که مسکین سرای تو شدم
به تو سوگند که نمک گیر عطای تو شدم
گر کسی سلطنتی یافت به خود مینازد
من کنم ناز به عالم که رفیق تو شدم
.
.
عاشق اگر شدم ، اثر چشمهای توست
اصلا تمام ، زیر سر چشمهای توست
دلهای سنگ را به نگاهی طلا کنی
این کیمیا گری هنر چشمهای توست

.
.
چشمی که در بهشت تو گریان نمی شود
باید حواله داد به دست جهنمش …
.
.
تا که ما همسفر عشق به افلاک شویم
بار الها مددی کن که همه پاک شویم
دست تقدیر چنان کن که پس از دادن جان
در جوار حرم عشق همه خاک شویم
.
.
اشکم ز هجر روی تو خوناب شد حسین
مویم ز غصه ، رشته ی مهتاب شد حسین
هر جا کنار آب نشستم ز داغ تو
از بس که سوختم جگرم آب شد حسین
.
.
خورشید که در میان خون پرپر زد
آن ماه ، کنار خیمه ها بر سر زد
فرمود که مرگ سرخ از ذلت به
آن حنجره ای که بوسه بر خنجر زد
.
.
پیچیده دراین دشت عجب بوی عجیبی
جا مانده از آن قافله عطر گل سیبی
گاهی سر نی بود و زمانی ته گودال
طی کرد گل من چه فرازی چه نشیبی !
.
.
آبروی حسین به کهکشان می ارزد
یک موی حسین بر دو جهان می ارزد
گفتم که بگو بهشت را قیمت چیست ؟
گفتا که حسین بیش از آن می ارزد
.
.
شیعیان ، دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین
از حریم کعبه ی جدش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین